Florence, Paulien, Robbe en Hans-Peter trokken tussen 2017 en 2019 naar de Gorno-Altaisk State University (GASU). Hieronder vind je hun persoonlijke blik op hun uitwisseling en enkele belangrijke tips.
Florence Braeckman
Als je van avontuur houdt, is Gorno-Altajsk de ideale bestemming. Dit stadje in Zuid-Siberië telt slechts 60 000 inwoners en is de hoofdstad van de Altajrepubliek, een regio bekend om zijn adembenemende natuur.
Eenmaal aangekomen zijn we meteen begonnen met het verkennen van de stad. We merkten al snel dat buiten een paar parken en een standbeeld hier en daar de stad niet veel te bieden heeft. Er is wel één museum waar je de geschiedenis van de Altajregio kan ontdekken. Gewoon rondwandelen in deze stad is zeker ook al een ervaring op zich. Net zoals het gebouw waar we zelf in logeerden, heeft heel de stad een erg hoog sovjetgehalte. Maar zodra je het centrum verlaat verdwijnen de asfaltwegen en maken de appartementsblokken plaats voor kleine houten huizen.
De mensen zijn vriendelijk maar kijken steevast vreemd op als ze merken dat je uit het buitenland komt. Buitenlanders en vooral Europeanen zijn ze daar namelijk allesbehalve gewend. Ook op de universiteit weet na verloop van tijd iedereen wie die ‘Belgen-studenten’ zijn. Aan het einde van ons verblijf werden we zelfs bij de plaatselijke radio uitgenodigd om een interview te geven over onze ervaringen in Gorno-Altajsk.
Als vreemde eend in de bijt was het niet altijd evident om vrienden te maken. Daarom sloten we ons aan bij een wandelclub van de universiteit en maakten we een prachtige vijfdaagse trektocht door de Siberische bossen. In deze club leerden we veel interessante en lieve mensen kennen. Maar naast de uitstapjes met hen trokken we er ook zelf op uit. Dit leverde onvergetelijke avonturen op. Zo zijn we bijvoorbeeld tot aan de Mongoolse grens gereden. We ontdekten onderweg de ongerepte natuur van Altaj die met geen woorden te beschrijven is. Zelfs op foto’s is het moeilijk weer te geven hoe mooi het er is. Onderweg kom je – buiten een paar schapen en paarden – zo goed als niets tegen.
Opgelet: deze bestemming is wel niet voor koukleumen want in de winter kunnen de temperaturen gemakkelijk zakken tot 30 graden onder nul. Een goede jas en wat thermisch ondergoed is dus zeker een aanrader als je deze bestemming zou kiezen.
Ik kan besluiten dat het een zeer unieke en onvergetelijke ervaring was. Ik heb er enorm veel uit geleerd zowel op persoonlijk als op professioneel vlak. En ik ben enorm dankbaar dat ik de kans heb gekregen om het echte Rusland te leren kennen, om zo een prachtige natuur te hebben mogen aanschouwen en om zoveel fantastische mensen ontmoet te hebben.
Paulien Boone
Een buitenlandsemester in Gorno-Altajsk dat is…
… met een bang hartje vertrekken, dat is een verplichte tussenstop van tien uur maken in de prachtige hoofdstad Moskou, doodmoe arriveren in uw studentenhome, een lichte paniekaanval krijgen, een dutje doen, relativeren, accepteren en doorgaan. Een buitenlandsemester in Gorno dat is genieten van de mooiste, kleurrijkste zonsondergangen, de stad verkennen, avondwandelingen maken en uw allerbeste kookskills bovenhalen. Dat is de Toegaja en de Komsomolka, de Maria Ra en de Aniks.
… tijd nemen voor uzelf, een poging doen om aan uw conditie te werken en meedoen aan activiteiten waarover ge tot op de dag van vandaag niet begrijpt wat nu precies de bedoeling was. Dat is met volle moed kennismaken met de plaatselijke studenten in uw allerbeste Russisch.
… onze Turkmeense vriend Nurik, onze Russische vriendin Dinara, onze Altajse vriendin Ajana, onze conciërge Galina, maar zéker ook onze vrienden van MegaFon én onze loodgieter Pavel die we wekelijks meermaals moesten opzoeken. Dat is met de bus naar het infopunt gaan om uw eerste uitstapjes te plannen, weer in uw allerbeste Russisch.
… Chemal, dat is Teletskoje Ozero, dat is een beer zien aan Teletskoje Ozero, dat is de Chuyskij Trakt, Kosh-Agatsj, wandelen met Husky’s in Aja en de allervriendelijkste mensen tegenkomen op uw reis. Dat is u inschrijven bij de ‘toeristenclub’ van de universiteit, wekelijks vergaderingen, looptrainingen, fitnesstrainingen én klimtrainingen van diezelfde club bijwonen en een vijfdaagse trektocht doen door Chemal. Dat is wandelen met rugzakken, de mooiste uitzichten bewonderen, afzien, zweten, slapen in tenten met een kachel, daar dan trauma’s aan overhouden en op de laatste avond gedoopt worden tot een echte “toerist”.
… uw ouders en vriendinnen op bezoek hebben, hun verbaasde gezichten zien, dat is hen alles tonen, alles vertellen en vooral heel hard knuffelen. Dat is een weekje naar Moskou gaan en daar nog ouders en vriendinnen zien, met plezier nóg eens alles vertellen en minstens even hard knuffelen. Dat is terugkeren naar Gorno en beseffen dat ge al over de helft van uw buitenlandsemester zit…
…hyped zijn over de eerste sneeuwstormen en temperaturen onder de nul (begrijp mij niet verkeerd: dat enthousiasme gaat over). Dat is warme kleren kopen maar toch af en toe bijna sterven van de koude ’s ochtends, op weg naar de universiteit. Dat is de allerkleinste kerstboom kopen, beseffen dat het bijna kerst is en dat de tijd echt vliegt.
… nu echt eens de perfecte gelegenheid om uw vriendinnen goed beet te nemen door te zeggen dat ge pas 4 januari terugkomt en dan de 29 december plots voor hun neus staan, dat is super emotioneel en ook grappig. Maar bovenal is het buitenlandsemester in Gorno dat ík beleefd heb, een vriendschap, iets van Florence en mij. Dat is 24/7 bij elkaar zijn, dat is u doodlachen, dat is wenen, dat is een iemand écht leren kennen, dat is elkaar steunen en beseffen dat ge dit avontuur met niemand anders had willen delen. Mijn buitenlandsemester in Gorno-Altajsk, dat is van ons en dát is onvergetelijk.
Robbe Allewaert
Gorno-Altajsk als uitwisselingsbestemming is echt een aanrader als je van avontuur houdt. Het is een niet zo alledaagse bestemming in Zuid-Siberië. De mensen zijn er heel vriendelijk en behulpzaam. Zo zijn we enkele keren thuis uitgenodigd door klasgenoten in dorpjes in de Altaj republiek. Het minpunt van de stad is dat er niet zo veel te beleven valt. Het is een klein stadje met ongeveer 60.000 inwoners. De lokale bevolking zelf noemt de stad ‘een groot dorp’.
Het nachtleven stelt ook niet zo veel voor. Als mensen feesten is dat meestal bij iemand thuis in een appartement (wat natuurlijk ook door de koude komt). De naburige steden – hoe verder je gaat hoe groter ze zijn – Bijsk (1,5u), Barnaul (4u) en Novosibirsk (7u) liggen op flinke busritten van Gorno-Altajsk. Met de trein is geen optie omdat er helemaal geen station is in de stad. Gelukkig is er wel een luchthaven met rechtstreekse vluchten naar Moskou, Krasnoyarsk en Novosibirsk.
Al die minpuntjes worden meer dan goedgemaakt door de mooie en gevarieerde natuur in de Altaj, gaande van onmetelijke bossen met machtige rivieren tot wondermooie meren en bergen boven de 4.000 meter. In het zuiden is er zelfs steppe en leven kamelen in het wild.
Er is echter één voorwaarde om van al deze natuurpracht te kunnen genieten: je moet goed tegen temperatuurverschillen kunnen. ’s Zomers is het bijna constant rond de 30 graden (en in het zuiden stijgen de temperaturen tot 40 graden), terwijl het in de winter op een normale dag -30 is (in het zuiden zelfs -40). De stad Gorno-Altajsk ligt dan weer in een dal waardoor er een soort van microklimaat heerst en het één van de warmste steden in Siberië is.
Indien je naar hier op uitwisseling komt, ga dan ook zeker eens naar de ‘banja’. De locals zullen je met plezier en een lichte grijns uitleggen hoe je jezelf in deze Russische sauna met takken moet slaan om je huid te reinigen.
Wat Gorno-Altajsk tot een topbestemming maakt is dat je het echte Rusland leert kennen, niet het Rusland van Moskou of Sint-Petersburg. Bovendien is aan de universiteit alles goed geregeld en word je met open armen ontvangen. De lessen volg je in een klas met echte Russen aangezien er weinig uitwisselingsstudenten zijn.
Hans-Peter Stockman
Een man wacht ons op aan de luchthaven, hij brengt ons naar ons appartement en onderweg vertelt hij over Siberië, over Gorno-Altajsk. Bij aankomst ga ik in gedachten na wat ik al heb gezien: een stad in een vallei tussen de bergen. In de lengte van de vallei liggen de twee hoofdwegen van de stad, de Kommoenistitsjeskij prospekt (Communistische laan) en de Sotsialistitsjeskij prospekt (Socialistische laan). Er zijn nauwelijks cafés, maar wel een overvloed aan parken. Natuurlijk is er ook een Park pobedy (Park van de overwinning). Op een groot plein staat, zoals in elke Russische stad, een enorm standbeeld van Lenin. Hij geniet nog steeds heel veel respect, al zag ik meer dan eens kinderen giechelen bij het zicht van duiven die hun behoefte deden op zijn hoofd.
Mijn appartement bevindt zich in een gebouw dat dateert uit de Sovjettijd, een vierkant blok dat eruit ziet als een bunker. De kamers zijn wanordelijk ingedeeld, de douche staat in de keuken en in elke slaapkamer hangt een wereldkaart. Het totaal oogt een beetje als het interieur bij je grootmoeder (qua behang en meubilering). Aan de ingang van het appartementenblok zit een oud vrouwtje door een klein raampje te kijken, de wachter van het gebouw. Ze gaat gekleed in slordige kleren en rond haar nek draagt ze een Orthodox kruis (we mogen niet later binnen dan twaalf uur ’s nachts, in theorie natuurlijk, knipoog).
Het orthodoxe christendom is de meest beoefende godsdienst, er zijn ook redelijk wat boeddhisten en enkele moslims. Verder zijn er nog vormen van heidens geloof en de Altaj bruist van legendes. Inwoners van Gorno-Altajsk doen niets liever dan ’s avonds aan het kampvuur legendes over elke mogelijke rivier of berg vertellen. Het zijn legendes waarin ze zelf stiekem nog vrij hard geloven, bijvoorbeeld over meren die ontstaan zijn uit de tranen van een rouwende weduwe van een boze geest die werd verslaan door Khan-Altaj (de lokale heidense god). Of de legende over de Katoen, de grootste rivier van de Altaj-Republiek. Katoen zou ooit een meisje geweest zijn dat zichzelf in een rivier veranderde opdat ze zo ongestoord bij haar geliefde zou kunnen zijn.
Later kom ik te weten dat enkel de mensen die in het stadcentrum wonen worden voorzien van centrale verwarming en dat dus iedereen buiten het centrum genoodzaakt is zelf te stoken met hout, olie of steenkool. Dit zorgt voor een enorme vervuiling, maar omdat Siberië één van de dunbevolkste gebieden op aarde is, maakt deze vervuiling geen noemenswaardig verschil op nationaal niveau. Je kan trouwens zelf niet kiezen wanneer de centrale verwarming aangaat, deze beslissing wordt door het stadsbestuur genomen. Als het enkele dagen na elkaar koud genoeg is, gaat de verwarming aan. En ze blijft dan dag en nacht draaien.
Gorno-Altajsk is de hoofdstad van de Altaj-Republiek, een autonome deelrepubliek in Rusland die net boven de splitsing Rusland, Kazachstan, China en Mongolië ligt. De republiek telt zo’n 200 000 inwoners en is ongeveer 3 keer groter dan België. Van de 200 000 inwoners wonen er ongeveer 60 000 in Gorno-Altajsk waardoor Gorno-Altajsk de enige echte stad is.
Doorheen de republiek loopt er één autostrade die Rusland verbindt met Mongolië en uiterst geschikt is voor roadtrips: je rijdt constant door bergen. Er is weinig verkeer en je kan overal langs de weg stoppen voor een sprookjesachtige picknick of uitgebreide wandeling. Net voor de grens met Mongolië (rond Kosj-Agatsj en Aktasj) kom je af en toe een extreem schraal dorp tegen met een paar honderd inwoners die wonen in huizen van golfplaten en wegzakkende muren. Voor zover ik weet is de gezondheidstoestand er wel in orde (er is altijd wel een winkel in de buurt en een ziekenhuis binnen de zes uur rijden).
Het landschap is heel vreemd, het voelt net alsof je op een andere planeet bent. Ook al oogt het heel kaal, het is prachtig. De vegetatie is gevarieerd: overal bergen met hier en daar een berk en dan wat verder een berkenbos dat zich zover het oog reikt uitstrekt. Een warme zon overdag wordt afgewisseld door bitter koude nachten ’s nachts. Het heeft iets van een woestijnklimaat. Buiten mijn verwachtingen kruisen we zelfs meerdere malen wilde kamelen. Kosj-Agatsj is namelijk dé geografische locatie die het verst verwijderd ligt van elke oceaan op aarde en kent daardoor nauwelijks regen. Het is het begin van de Mongoolse steppe. Onderweg komen we regelmatig wilde kuddes paarden, koeien, schapen en geiten tegen. Er leven ook wolven, sneeuwluipaarden, amoerpanters (met uitsterven bedreigd), bruine beren, verschillende soorten otters, kleine vogels, enorme roofvogels, …
Ik heb vaak getwijfeld aan de bestemming voor mijn Birak maar vanaf het moment dat ik in Gorno-Altajsk aankwam, wist ik dat dit de juiste keuze was! Deze buitenlandse ervaring heeft mij heel veel bijgeleerd, heeft als het ware mijn blik verbreed. Blootgesteld worden aan een andere levensstijl en cultuur hebben zeker invloed op wie je bent als persoon. Ik heb trouwens heel veel Russisch gesproken wat mijn niveau enorm heeft doen stijgen.